Langere tijd was en ben ik werkzaam als freelance trainer, binnen het outplacement. Ik was net een paar jaar pleegouder toen ik op een dag geraakt werd door een deelnemer.
Na mijn introductie en beknopte kennismaking, waarin ik vertelde dat ik pleegouder was, vroeg hij mij; “waar gaat dat eigenlijk over en hoe doe je dat…veiligheid creëren?” En direct antwoordde ik zonder erbij na te denken: “…zeggen wat je doet en doen wat je zegt”. Ik zag dat het hem iets deed en een toelichting zou mijn antwoord ontkrachten en extra woorden zouden niets toevoegen.
Ik merkte aan mijzelf dat ik blij was met zijn vraag en tegelijkertijd kreeg de training een wending waarbij veel gezegd werd.
Tijdens de training vielen er puzzelstukjes in het verhaal van de deelnemer; dat zijn gezin op dat moment instabiel was. Er hingen dreigingen boven zijn hoofd. Hij deelde dat gezinsleden zijn afwezigheid als partner en vader niet meer trokken en de problemen groot waren. Er werd van buitenaf gezocht naar oplossingen die negatief voor hem uit zouden pakken, vertelde hij.
Het leek erop dat hij iedereen ging verliezen binnen het gezin en dat er vervangende hulp zou komen, zei hij. Zijn werk voltrok zich veel in het buitenland, lange dagen van huis weg. Zonder enige planning vooraf, kon het zijn dat hij ineens weg moest en allerlei veiligheidsmaatregelen in acht moest nemen omdat het risicovol werk was.
Hij vertelde dat hij totaal zijn invloed binnen het gezin kwijt was en vroeg zich af wat er toch aan de hand was met zijn gezin? En dat hij risicovol werk deed, had hem een ander mens gemaakt, iemand wie hij eigenlijk niet wilde zijn. Daarin tegen plukte hij de vruchten van een vaste baan, zekerheid en een goed inkomen.
Hij voelde dat dát niet oké was voor zijn gezin en zocht zijn weg. Nu hij toch weg moest van zijn baas, wilde hij ook de focus leggen op het behouden van zijn gezin en van daaruit kiezen voor werk. Zijn kwetsbaarheid raakte ons als groep.
Weken daarna ontving ik een mail. Hij schreef dat hij alle aandacht had gelegd op: ..”doen wat je zegt en zeggen wat je doet”. Het resultaat beschreef hij uitgebreid. Er was rust in het gezin, hij werd gewaardeerd om zijn aanwezigheid en zijn verantwoordelijkheid. Met ontroering las ik zijn lange mail waar hij zijn dankbaarheid uit sprak. Slechts die ene zin, gaf hem het handvat om zijn positie te herstellen in het gezin, schreef hij. Terug komen en zijn rol pakken. De dreiging was weg en er was weer contact onderling. Het had op iedereen binnen het gezin een positieve uitwerking. Er was een nieuw begin vervolgde hij. Wat een moed dacht ik, terwijl ik zijn mail las.
Deze deelnemer inspireerde mij over veiligheid na te denken en de verdieping te zoeken. Hoe veilig is thuis ondanks alle zekerheden van werk en inkomen? Zijn verhaal verduidelijkte dat je ver kan afdwalen en ondanks dat alles er is, je alles kunt verliezen.
Het is in de oorsprong en het begin van de Pleegouder Academie. Het zette mij aan het denken en doen. Het was de aanleiding om samen met Marnix Reijmerink een training te ontwikkelen voor pleegouders ‘Herbergen van Veiligheid’. Lees hier meer over de training.
Warme groet,
Petri
