Gisterenavond zat ik in een volle trainingszaal. Als deelnemer, met allemaal andere pleegouders. Dit keer -naast de vrouwen- ook veel mannen.
Met ieder hun eigen verhaal, kenmerkend mensen met een groot hart. Tot zover wijkt het niet ver af van het ‘reguliere’ ouderschap.
Tot het moment dat men begint te vertellen, dat de verhalen komen. Het blijven bijzondere verhalen. Met veel uitdagingen. Het samen zoeken naar antwoorden, dat gelijkertijd kwetsbaarheid oproept.
Simpel weg omdat je nog nooit met de thema’s te maken hebt gehad en echt niet weet of je kunt wat er gevraagd wordt. En toch hangt er een sfeer van ‘eager’ zijn.
Er is honger naar methoden, zienswijze, om een veilige basis te bieden. Zodat we iets aan onze gereedschap kunnen toevoegen en niet met lege handen staan als er iets nieuws op ons pad komt.
Met alle ondersteunende cursussen, gereedschappen wil het nog niet zeggen of je het kunt. De praktijk van alle dag. Het kan je raken. je kunt getriggerd worden. Het raakt persoonlijke thema’s. En zie dan maar eens het geleerde toe te passen. In het moment.
Wanneer alles, in je zelf zegt dat het nu even niet weet. Niet weten wat te doen. Je blokkeert.
En juist dat, dat is ook veiligheid bieden. Het niet weten. Het uitspreken. Als de kinderen dat horen, is er geen man over boord. Niets menselijk is ons vreemd.
Leren is proberen en daar hoort ook bij dat je het even niet weet. Niet weet wat te doen, maar ook niet weet wat de uitkomst is van je handelen, risico’s nemen. Jezelf dát toestaan is een geschenk. Het is een uitnodiging om hulp te vragen. En als je dat weet ‘voor te leven’ ben je al een eind op weg.
Wil jij een start maken met het bespreekbaar maken van wat je wilt proberen te leren?!
Volg dan ons GRATIS webinar Het Goede Gesprek op 9 februari 2023.
