“Onlangs las ik een interessant stuk, een metafoor, wat zeker slaat op het proces van pleegouders. Dit deel ik graag bij deze…
In de volksmond gebruiken we ‘Door de bomen het bos niet meer zien’. Maar er is ook een andere variant: ‘Door het bos de bomen niet meer zien’.
Door de bomen het bos niet zien, wil zeggen dat je door de focus te leggen op details je het geheel niet meer overziet.
Als je ‘door het bos de bomen niet meer ziet’, dan ben je juist te veel bezig met ‘the big picture’. Hoe staat het dan met jouw acties? Hoe kom je tot daden? Hoe uitvoerbaar zijn dan je plannen?
Voor zover het verschil, maar is er ook een overeenkomst? Die is er. In beide gevallen is je blik te nauw. Je verzuimt om stil te staan, met gepaste afstand te kijken naar de situatie en je bewust te worden van de mogelijkheden die er zijn.
Zie je alleen de bomen? Vraag jezelf dan eens af, hoe je zorgt voor structuur, hoe je ruimte maakt om na te denken? Op dat moment kan ‘niets doen’ zorgen voor bezinning.
Zie je alleen het bos? Maak dan eens actieplan inclusief planning hoe je jouw doelstellingen gaat verwezenlijken. Wie ga je om hulp vragen? Wat verwacht je van jouw omgeving, familie, instanties? Maak het concreet. Zo kom je van denken naar doen.
Is het één beter dan de ander? Nou nee, we zijn niet allemaal uit hetzelfde hout gesneden. Het gaat er om wat je doet als je tot de conclusie komt dat je alleen het bos ziet of juist alleen de bomen.”
Ik herken mijzelf in beiden. En ik herken mij ook in de overeenkomsten.
Vooral in de begintijd van ons pleeggezin verzande ik in afspraken, regelzaken, luisteren naar ieders mening, brandjes blussen. Ik miste de grote lijnen en soms vroeg ik mij werkelijk af, waarom nodig was, wat de ander zei? Ik miste de grote lijn.
Maar ik herkende ook dat ik mij focuste op de ‘Big Picture’. Natuurlijk had ik een beeld van hoe ons gezin eruit zou kunnen zien. Hoe wij een veilige basis konden creëren. Welke acties ik voor ogen had, wie daar onderdeel van waren. Maar het gevaar schuilt er dan in dat je niet meer luistert, niets meer ziet, de inbreng van de ander, het pleegkind, zijn of haar omgeving, gezin aan de kant zet of zelfs negeert. Maar ook dat de ander afhaakt, jij en de ander niet meer aansluiten op elkaar, je weerstand van alle kanten voelt.
Hoe krijg je jouw omgeving, partijen, instanties in actie in de richting waar jij heen wilt?
Toen ik het volgende las, bedacht ik dat moeder natuur een grote rol speel in het proces van pleegouder zijn:
“Sta dan eens stil en kijk rond en zie wat je hebt bereikt. Is er toch iets wat je mist? Het kan zijn dat de je tot de conclusie komt dat sommige bomen mest nodig hebben, gesnoeid of zelfs gekapt moeten worden. Soms is het bos zo dicht dat het licht niet meer op de bodem schijnt. Dan zal ruimte moeten worden gemaakt.
En een laatste tip; er is geen betere plek om eens stil te staan…. Het Bos! “
En inderdaad, nu ik dit zo lees kan ik alleen maar beamen, dat ik al aardig op weg ben in het bos. Als wij zelf aan het roer staan om met dat bos aan de slag gaan om het bos – het landschap van pleegzorg en vooral ons pleeggezin- zich verder te ontwikkelen.
Wil jij meer weten over hoe je eigen pad kunt bewandelen in het bos? Doe dan mee met GRATIS webinar ‘Door De Bomen Het Bos Zien’ op donderdag 20 oktober om 20.00 uur.
