Hoe vaak ik mijzelf deze vraag niet heb gesteld. Tijdens het proces van adoptie, tijdens een medisch traject, als pleegouder…
Wanneer ik voelde dat procedures de overhand namen, nam er iets wezenlijks het in mij over en voelde ik de beklemming, de afkeer, de generalistische kijk op het traject, waar ik mijzelf meer een product, een lijdend voorwerp voelde. Wel met alle lof naar de behandelaars, ik kan niet anders zeggen; één warm bad.
Maar wanneer ik meer wilde weten, moest regelen, afstemmen met de macht; verzekeraars of instanties, dan werden er scripts voorgelezen….als antwoord op mijn vragen, die over zulke wezenlijke zaken gingen. Bij het horen van de voorgeschreven vragen knapte er iets in mij. Dan stelde ik mijzelf meerde keren de vraag; “Stoppen of Doorgaan?”
Met verbazing onderwierp ik mij aan het grote gat tussen de macht én de uitvoerders. De uitvoerders -behandelaars en begeleiders- die persoonlijk en liefdevol leiden hoog op hun waarden-lijst hadden staan. Tegenover de hardheid, starheid en de macht van instanties, terwijl we over hetzelfde spraken.
Kortom ik had duidelijk een beeld van hoe het moest zijn en leek niet opgewassen tegen de hardheid van de wereld.
En daar zit iets, diep in mij, waar ik door mijn leven heen heb leren en nog steeds leer dealen… de respectvolle benadering naar en van de macht?
Als ik terug kijk, ‘hing ik voorheen snel in de gordijnen’. Ging de strijd aan, vaak ontbrak het mij aan woorden, maar emotie genoeg zeg maar. Wat ik altijd wel terug kreeg was begrip. Maar daar ‘kocht’ ik niet mee wat ik wilde.
Waar het écht over ging was wat ik wilde. Wat had ik er voor over om dit te bereiken? Ga ik er een strijd van maken of daag ik mijzelf uit om het echte contact te maken? Wat gebeurt er als wij beiden onderzoeken wat er mogelijk is om mijn belang te dienen?
Inmiddels – veel jaren verder- na periodes van regelmatig leiderschaps/persoonlijke ontwikkel trajecten en ervaringen rijker, weet ik steeds meer woorden aan leiderschap te geven. Door mijn eigen proces herken ik het bij de ander, zoals de onmacht van de kinderen, hun familie wanneer er volgens ‘script’ gehandeld wordt over en met hen.
En ook wanneer de hardheid en starheid van protocollen, procedures het overnemen bij instanties. Ook dan stel ik mijzelf de vraag nog wel eens: Stoppen of Doorgaan?
De grootste winst is dat ik de kracht van ‘liefdevol leiden’ heb leren kennen. Nieuwsgierig zijn naar de ander, open staan, oprecht interesse hebben, ruimte geven aan iets wat je (nog) niet kent, jezelf uitdagen.
Voor mij zijn het de ingrediënten voor het pleegouder-leiderschap, samenwerking, keuzes maken en eigen regie te ontwikkelen. Liefdevol leiden.
En toch kan ik het niet ontkennen, dat ik de energie van toen weer voel opkomen, als de buitenwereld zo hard is en onrechtvaardig kan zijn.
Met lieve groet,
Petri
